Gepubliceerd in Soigneur #9 – 2014
Het is warm. Zo’n dag waarop iedere beweging er eigenlijk een teveel is en de lucht boven het asfalt dromerig zijn zinderende dans uitvoert. Binnen bewegen de lampen boven de donkerbruine bar zachtjes in de luchtstroom van de zoemende ventilator. Boven de kleine vrieskist in de hoek hangt een bord vol zomerse verleidelijkheden. De paar mensen die iets bestellen, willen echter cola. Of koffie. De barkrukken zijn net zo…
Werk had hij van tevoren al geregeld, in de caravanfabriek, waar hij van zeven uur ’s morgens tot vier uur ’s middags wandjes vastzette, met klinknagels, precies-pas tussen het onderstel en het ronde dak. Recht tegenover hem stond Herman, al bijna tien jaar verantwoordelijk voor de solide bevestiging van de wandjes aan de rechterzijde. De moeilijke kant, had hij Rob op diens eerste dag meteen toevertrouwd, en zijn trots was onmiskenbaar. Had te maken met…
Via een schoolvriendin van vroeger kreeg ik een paar oude schoolfoto’s. Het veel te grote gestreepte overhemd herken ik meteen; mijn prille verliefdheid en het geweld waarmee die eindigde bezorgen me dik dertig jaar later nog steeds een wee gevoel in mijn maag. Hier, doe mijn overhemd aan, dan ben ik toch bij je, had hij net voor ik de bus instapte gezegd. Of had ik er zelf om gevraagd? Ik weet het niet meer…
Ter gelegenheid van zijn veertigjarig dienstverband kreeg hij een grote verzilverde tafelaansteker met inscriptie. Het was nog de tijd van de feestjes waarbij op tafel een bord vol augurken en een plakje worst op een prikkertje naast het glas sigaretten stond. De aansteker stond jarenlang werkloos op een gehaakt kleedje op de salontafel; zelf rookte hij niet en zijn vrouw had astma. Soms, als de zon op het glanzende zilver viel en zijn blik ernaartoe…
Lang voordat de mancave iets werd wat iedere echte kerel voor zichzelf opeiste, plakte haar vader alle rechte én schuine wanden van de zolderetage vol met uitdagend dan wel zwoel kijkende vrouwen in te kleine badpakken, bikini’s en andersoortige minuscule lapjes textiel. Kwam er familie logeren, dan pompte haar vader de luchtbedden op en trok haar moeder schoon linnengoed uit de kast. In de rechterhoek van de zolderverdieping maakten ze een knusse logeerplek, onder de plank met…
In je binnenste gaan geluiden soms een eigen leven leiden. Daar doe je weinig aan, is mijn ervaring. En hoewel geen geluid ooit exact hetzelfde klinkt, trekt je binnenste – het onbewuste, de plek die je niet kunt zien noch aanraken, zich daar niets van aan. Dat is nog zo’n kenmerk van het binnenste: je krijgt er geen grip op. Nooit, durf ik zelfs te zeggen. Je kunt mediteren tot je een ons weegt –…
Ik leerde lopen in de keuken van de familie Koster. De familie Koster had hokken vol kippen en een grote schuur waarin eindeloos veel kuikens in het zand onder de warme lampen rondscharrelden. Gele kuikens waren het en als er eentje ziek was, kreeg ik die in mijn kleine knuistjes gedrukt om mee te knuffelen. Vogelgriep bestond nog niet. We gingen vaak naar de familie Koster, mijn moeder en ik – mijn moeder vond het…
Mijn kleindochter zit op de grond, naast een omgekieperde bak Bambino. Waarom alle stenen wit zijn vroeg ze net, maar dat weet ik natuurlijk ook niet. Daarom, antwoordde ik dus maar. Dat eeuwige vragen, toen mijn eigen kinderen klein waren vond ik dat ook al vervelend. Alsof alles een reden moet hebben. Verder is het een zoet kind, daar zal ik niks van zeggen, werkelijk niet. Voor een meisje van zeven is ze behoorlijk rustig vind…
Toen hij het straatje achter de school in kwam hollen, keek ze net de andere kant op en hij hijgde als een oude stoomlocomotief, maar hij dwong zichzelf, nog iets sneller en ze zag hem en ze lachte en even later nog steeds, ook toen hij vooroverboog om uit te hijgen, ze bleef lachen, het zweet dat in zijn ogen prikte en ze zei dat ze net had gedacht, vijf minuten, vijf nog, dan ga…