In je binnenste gaan geluiden soms een eigen leven leiden. Daar doe je weinig aan, is mijn ervaring. En hoewel geen geluid ooit exact hetzelfde klinkt, trekt je binnenste – het onbewuste, de plek die je niet kunt zien noch aanraken, zich daar niets van aan. Dat is nog zo’n kenmerk van het binnenste: je krijgt er geen grip op. Nooit, durf ik zelfs te zeggen. Je kunt mediteren tot je een ons weegt –…
Ik leerde lopen in de keuken van de familie Koster. De familie Koster had hokken vol kippen en een grote schuur waarin eindeloos veel kuikens in het zand onder de warme lampen rondscharrelden. Gele kuikens waren het en als er eentje ziek was, kreeg ik die in mijn kleine knuistjes gedrukt om mee te knuffelen. Vogelgriep bestond nog niet. We gingen vaak naar de familie Koster, mijn moeder en ik – mijn moeder vond het…
Mijn kleindochter zit op de grond, naast een omgekieperde bak Bambino. Waarom alle stenen wit zijn vroeg ze net, maar dat weet ik natuurlijk ook niet. Daarom, antwoordde ik dus maar. Dat eeuwige vragen, toen mijn eigen kinderen klein waren vond ik dat ook al vervelend. Alsof alles een reden moet hebben. Verder is het een zoet kind, daar zal ik niks van zeggen, werkelijk niet. Voor een meisje van zeven is ze behoorlijk rustig vind…
Ook Mien volgt de Tour zo goed mogelijk en als ze tijdens de Tour een keer een zaterdag vrij is, gaat ze altijd naar Bontekoe; de mannen die achterin de wielerzaak hun sjekkies zitten te roken, hebben allang geaccepteerd dat die Mien het liefst dag en nacht over koers praat en dat ze er nog verstand van heeft ook. Ze zullen wel moeten, want Mien is sinds de dag dat Gerrit Bontekoe een fiets voor…
De atmosfeer zindert, in de verte liggen de koeien in de schaduw van de bomenrij. Op het erf staat de boer. Hij kijkt. Slaat het op in zijn geheugen, dit moment, de lucht die trilt, het gras net gemaaid, de fietsers op de weg langs zijn boerderij. Hij draagt een pet, de boer. Niet omdat hij anders verbrandt, maar gewoon, omdat de pet nu eenmaal bij hem hoort, zonder zijn pet voelt hij zich naakt.…
Marianne Vos. Fanatieke veelvraat. Sympathiek en innemend. En wielericoon tegen wil en dank. Een gesprek over het voetstuk van Eddy, de verongelijktheid van Jeannie en haar eigen eigenwijzigheid. En over dankbaarheid. Dat vooral.
dit interview werd in december 2015 gepubliceerd in Etappe (magazine van Wielermuseum Roeselaere)
Aan de rand van een dorp woont ze tegenwoordig, met een adembenemend uitzicht over de velden erachter – ‘van de week liep onze poes daar zo mooi doorheen te…
Een dag lang in het kielzog van Joop Zoetemelk, tijdens de Joop Zoetemelk Classic van 2015.
eerder gepubliceerd op wielerblog Het is Koers, 3 december 2015
Op het moment dat Joop de kantine van zijn oude wielerclub Swift binnenloopt, zie ik ineens mijn vader, heel even. Het is de oogopslag, met die bijna onzichtbare twinkeling die lijkt te zeggen dat we het vooral niet al te serieus moeten nemen. Terwijl Joop door de voorzitter…
Als Tilly de hoek om komt en de straat inrijdt, ruikt ze het. De weeïge geur van verzoening die via de afzuigkap naar buiten wordt geblazen. Ze dacht dat er nog wel een week overheen zou gaan. Maar, niet dus. Zelf heeft ze heel de middag in de bibliotheek gezeten, knipselmappen om haar heen, pen en schrift binnen handbereik. Het werkstuk moet volgende week af en vanmiddag realiseerde ze zich dat ze geen idee heeft…
Niemand die het begreep, dat wist hij zelf ook wel. En toch: het was onvermijdelijk geweest, simpel als wat. Wat hem had bezield, vroeg zijn vader hem niet lang daarna. Hij had zijn schouders opgehaald, terwijl hij stuurs naar de belletjes in zijn glas bier bleef staren.
‘Verdomme, Hans, zeg eens wat! In het dorp vraagt iedereen ernaar, en ik sta daar dan, met m’n bek vol tanden. Nog even en ze gaan denken dat…
Toen hij het straatje achter de school in kwam hollen, keek ze net de andere kant op en hij hijgde als een oude stoomlocomotief, maar hij dwong zichzelf, nog iets sneller en ze zag hem en ze lachte en even later nog steeds, ook toen hij vooroverboog om uit te hijgen, ze bleef lachen, het zweet dat in zijn ogen prikte en ze zei dat ze net had gedacht, vijf minuten, vijf nog, dan ga…