Een dag lang in het kielzog van Joop Zoetemelk, tijdens de Joop Zoetemelk Classic van 2015.
eerder gepubliceerd op wielerblog Het is Koers, 3 december 2015
Op het moment dat Joop de kantine van zijn oude wielerclub Swift binnenloopt, zie ik ineens mijn vader, heel even. Het is de oogopslag, met die bijna onzichtbare twinkeling die lijkt te zeggen dat we het vooral niet al te serieus moeten nemen. Terwijl Joop door de voorzitter…
Als Tilly de hoek om komt en de straat inrijdt, ruikt ze het. De weeïge geur van verzoening die via de afzuigkap naar buiten wordt geblazen. Ze dacht dat er nog wel een week overheen zou gaan. Maar, niet dus. Zelf heeft ze heel de middag in de bibliotheek gezeten, knipselmappen om haar heen, pen en schrift binnen handbereik. Het werkstuk moet volgende week af en vanmiddag realiseerde ze zich dat ze geen idee heeft…
Niemand die het begreep, dat wist hij zelf ook wel. En toch: het was onvermijdelijk geweest, simpel als wat. Wat hem had bezield, vroeg zijn vader hem niet lang daarna. Hij had zijn schouders opgehaald, terwijl hij stuurs naar de belletjes in zijn glas bier bleef staren.
‘Verdomme, Hans, zeg eens wat! In het dorp vraagt iedereen ernaar, en ik sta daar dan, met m’n bek vol tanden. Nog even en ze gaan denken dat…
Toen hij het straatje achter de school in kwam hollen, keek ze net de andere kant op en hij hijgde als een oude stoomlocomotief, maar hij dwong zichzelf, nog iets sneller en ze zag hem en ze lachte en even later nog steeds, ook toen hij vooroverboog om uit te hijgen, ze bleef lachen, het zweet dat in zijn ogen prikte en ze zei dat ze net had gedacht, vijf minuten, vijf nog, dan ga…